Stage!!

Hier issie dan, het verhaaltje over de stage.
Ik ben me nu twee maanden aan het ontwikkelen in Grabouw. Mijn stage bestaat uit drie verschillende plekken. Samen met Eline en Lisa gaan we iedere dag naar een andere plek.

Op maandag zijn we bij Kabouterland, een kinderopvang voor kinderen van ongeveer 2 tot 7 jarigen. Het is hier namelijk zo dat kinderen vanaf de 7 jaar naar de basisschool gaan. Kabouterland ligt in Pineview, de grootste township van Grabouw. De kinderopvang ligt centraal en is relatief goedkoop, met als gevolg dat ik kinderen van allerlei economische statussen tegen kom. Zo zijn er kinderen die bijvoorbeeld geen voortanden hebben, geen Afrikaans of Engels spreken en gescheurde kleding dragen. Aan de andere kant zijn er kinderen die de haren in een lange vlecht hebben, kleding op maat dragen en Afrikaans én Engels spreken. Maar het leuke aan deze kinderen is, en dat is ook precies de reden dat ik met kinderen werk, dat ze allemaal met elkaar spelen en dat het niemand iets uit maakt hoe hij/zij eruit ziet of waar
hij/zij vandaan komt.

In het begin hebben we veel in de groepen geobserveerd. Nu zitten we voornamelijk in het kantoor om onze opdracht van school hier uit te voeren. We doen onderzoek naar de veiligheid van kinderen. Waar in Nederland ieder kind schoenen aan heeft en er paden zijn aangelegd om te racen o.i.d., liggen er hier stukken glas en kapotte bierflessen in de tuin (en kinderen lopen op blote voeten) en kan de nooddeur van beide kanten niet eens geopend worden. Tijd voor verbetering dachten wij zo.
Op dinsdag en donderdagochtend ben ik bij Dennegeur Primary School, een basisschool voor de farm-kinderen. Dit wil zeggen dat het hele gezin, de ouders, broertjes/zusjes en eventueel opa/oma of oom/tante, op een boerderij wonen bij hun eigen familie of een familie waar ze werken. De leerlingen zitten overdag op Dennegeur en de ouders werken op de farm waar ze seizoenswerk doen zoals appels plukken. Ook hier komen leerlingen van allerlei statussen op school. Hier merk je echter weinig van, iedere leerling draagt namelijk hetzelfde schooluniform.

Als we in de klas komen gaan de leerlingen, op commando van de leerkracht, staan en ons groeten. Ze zeggen dan in koor: ‘Good morning teachers, good morning everybody, how are you today?’ En dan zeggen wij natuurlijk: ‘We’re good, thanks. And how are you?’ Zodat zij vervolgens weer kunnen reageren met: ‘We’re fine, thank you.’ En dan gaan ze allemaal weer zitten. Grade 7 heeft nog een andere variant, namelijk: ‘Good morning teachers, good morning everybody, God bless you today.’ Op zo’n moment voel ik me toch een beetje ongemakkelijk, omdat ik geen trouwe bezoeker van de kerk ben, dat terzijde.
Op de basisschool hebben we individuele sessies met onder andere leerlingen die zijn blijven zitten en IOP-leerlingen, ook wel FAS-leerlingen (Fatal Alcohol Syndrome) genoemd. Dit zijn leerlingen waarvan de moeder tijdens de zwangerschap drugs of alcohol heeft gebruikt, met alle gevolgen van dien. Zo heb ik laatst een meisje gesproken van 14 jaar oud, met een hersenontwikkeling van 7 jaar oud, die haar eigen naam niet kon schrijven. Verder krijgt ze geen speciale, individuele aandacht van een intern begeleider of iets dergelijks. Als ik dan een gesprek met haar heb en haar de aandacht kan geven die ze nodig heeft, dan maakt dat al mijn dag.

Op de overige dagen werk ik bij Child Welfare, een kinderwelzijnsorganisatie die zich over de kinderen in Grabouw bekommert. Hier heb ik verschillende projecten die ik uitvoer. Zo leid ik op dinsdagmiddag een groep meiden die zich misdragen op school. Onderwerpen die aan bod komen zijn teamwork, je echte vrienden, vertrouwen, discipline en tienerzwangerschappen.
Op dinsdag- en woensdagavond ga ik met Lisa en Eline naar de zogenoemde parenting skills group. Dit zijn ouders waarvan hun kind niet meer thuis mag wonen. De kinderen zitten nu in een pleeggezin bij een tante of andere familieleden of in een safehouse, een uithuisplaatsing waar ze met andere kinderen zitten. Als de ouders 10 keer naar zo’n skills group komen, is de kans groot dat ze hun kind weer terug in huis krijgen. Toch best een motivatie om 10 weken 1 uurtje per week ergens heen te gaan om zo je kind terug in huis te krijgen zou je denken, maar niets is minder waar. De ene ouder komt te laat, dat is nog te accepteren. De andere ouder is aanwezig, maar wel dronken en begint te lachen op de gekste momenten. De andere ouders komen vaak niet opdagen, laatst hebben we ze voor de eerste keer opgehaald. Aangekomen bij een huis zei er een: ‘Oh, is het al 18.00 uur?’ Ondertussen keek ik op de klok en zag ik dat het al 18.35 uur was. Dit zijn de standaarden hier in Zuid-Afrika, waar ik ondertussen wel aan gewend ben. Ik merk dat ik me aanpas aan de cultuur en de mensen hier, waardoor ik passende begeleiding kan geven aan degene die dat nodig hebben, peuter, kind, leerling of ouder.

Dit was ‘m voor nu.

See you next time!