Het begin van het einde

Afgelopen week stond stage in het teken van afronden. Iets waar ik nog helemaal niet over na wilde denken, maar waar ik wel na over moest denken.
In heb begin, voordat ik vertrok, vertelden veel mensen me dat ik moest genieten van mijn tijd, omdat het sneller ging dan gedacht. Nu de stage klaar is, kan ik oprecht zeggen dat de tijd inderdaad voorbij gevlogen is.

Zo zijn de afgelopen 5 maanden zo snel voorbij gevlogen, dat ik nu pas besef wat ik ga missen. Een land waar iedereen het beste van de dag maakt, ongeacht wat ze hebben of (in onze ogen) juist niet hebben. Stage is goed afgerond en ook de nodige stroomuitval heeft weer zijn werk gedaan.

Een ander hoogtepunt van de week was het uiteten bij jawel, een sushi-restaurant in Stellenbosch. Ik kon er niet meer onderuit en heb me uiteindelijk om laten praten om naar een sushi-restaurant te gaan. Ik moet toegeven, het was zo vies nog niet. Al weet ik nu nog steeds niet of dat komt door de saus die erover heen was gedaan, dan de vis zelf. Aangezien ik mijn buik niet ging vullen met sushi alleen, besloot ik maar een kommetje soep te nemen, waarbij ik de serveerster vroeg of het hele pittige soep was. Ik kon kiezen tussen mild, medium of hot spicy. Ik besloot maar voor medium te gaan, maar daar heb ik gelijk al na de eerste hap spijt van gekregen. Mijn mond stond ik vuur en vlam en voor ik het wist had ik al een halve liter spa opgedronken.

Met onze buikjes rond gegeten, reden we terug naar Grabouw. De stroomstoring was net voorbij. Deze heeft uiteindelijk van 12.15uur tot volgens mij 22.00uur geduurd, iets wat in Nederland nog niet misschien denkbaar is. De reden van de stroomuitval was dat er mensen de elektriciteitskabels hadden gestolen. Blijkbaar levert de koper veel op, waardoor mensen in geldnood, met gevaar voor eigen leven, gaan jatten.

Woensdagochtend was het tijd voor de wekelijkse meeting om 9.00uur ’s ochtends. Dit is de laatste meeting geweest waar ik aan heb deelgenomen. Ik heb genoten van de medewerkers van Child Welfare. De manier van vergaderen met elkaar verschilt zo vergeleken met de Nederlandse manier. Schreeuwen, met de rug naar elkaar zitten, fluisteren met een collega of gewoon Candy Crush spelen, het kan allemaal en het wordt allemaal geaccepteerd. Alle standaarden van gesprekstechnieken zijn hier overbodig. Hier heb ik dan ook met volle teugen voor de laatste keer van genoten. In de middag was het dan eindelijk tijd voor het eindgesprek middels Skype. Nadat de internetverbinding een aantal keren weg was gevallen, heb ik het gesprek, en dus ook mijn stage, uiteindelijk positief kunnen afronden.

Donderdagmiddag was er weer een hoogtepunt gaande. Met ons achten zijn we naar Simon’s Town gereden om te gaan schieten bij een schiettent. Van te voren had ik in gedachte dat ik ging schieten met een politiepistool of misschien nog een groter pistool. Nooit gedacht dat ik met een handtekening mezelf toestemming gaf om met twee politiepistolen, een M16, een R4, een AK47 en een shotgun te gaan schieten. Een hele gave kick, maar ook weer heel onwerkelijk. Waar je in Nederland, zou ik zeggen, met moeite een pistool in de handen mag houden, mag je hier in Zuid-Afrika gewoon eventjes een middagje met een groepje studenten gaan schieten. Zonder kogelvrijvest en alleen met oorbeschermers en een bril. Niets is te gek hier.

Vrijdag brokkelde de groep weer een gedeelte af, er werd er weer eentje op het vliegtuig gezet naar Nederland. Met een brok in mijn keel stond ik daar te kijken, wetende dat dit mij over een paar weken ook staat te gebeuren. Dit doet me nog meer beseffen dat ik juist heel veel moet genieten van mijn tijd hier, ongeacht hoe kort ik nog maar te gaan heb.

Zaterdag stond het welbekende ‘shark cage diven’ op het programma. Om 8.00uur had ik het ontbijt al achter de kiezen en nog geen uur later zat ik op de boot. Met een toespraak van de begeleider, waardoor je de moed in de schoenen zakte, ben ik de boot toch maar opgegaan. De begeleider vertelde ons dat er de afgelopen 6 dagen geen enkele witte haai was gesignaleerd. Met natuurlijk heel veel zin stapte ik de boot op. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming, werd het anker gelost en kon het dobberen beginnen. Al snel kwam bij mij de misselijkheid naar boven en binnen no-time hing ik overboord om de haaien te voeren. Na 6x overboord te hebben gehangen, kwamen de haaien eindelijk opdagen en was het tijd om de kooi in te gaan. Ondanks de misselijkheid een super ervaring om een wild beest van zo’n korte afstand te zien.

Met de vakantie voor de boeg, weet ik dat het einde in zicht is. De laatste tijd denk ik veel na over Nederland, thuis en familie. Ik besef me dat ik de echte Hollandse friet en de remouladesaus nu wel heel erg begin te missen. Anderzijds wil ik hier ook echt niet weg. Het afgelopen half jaar ben ik hier zo thuis geworden. De gastvrijheid, vriendelijkheid, creativiteit, ‘carpe diem’ en het familiegevoel zijn dingen waar we in Nederland nog veel van kunnen leren.

Aangezien ik afgelopen week geen afscheid kon nemen van stage, heb ik besloten dat ik dat de eerste week van augustus ga doen. Maar eerst staat er een mooie vakantie van 4,5 weken voor de boeg. Een rondreis met onder andere de garden route, Addo Elephant Park, Drakensberg, het Krugerpark, de Panorama route, Durban, Johannesburg en de Victoria Waterfalls staat voor de boeg. Aan de ene kant heb ik hier heel veel zin in, aan de andere kant weet ik nu ook gelijk dat dat het begin van het einde is.

De eerste week van augustus ben ik nog een week terug in Grabouw, om definitief afscheid te nemen van alle lieve mensen die ik het afgelopen jaar heb leren kennen.

See you next time!