Lesotho

Maandagochtend, we zijn alweer een week onderweg. Vandaag gaat de reis naar Malealea, Lesotho. Hier zullen we drie nachten verblijven. We hebben dus 2 volle dagen om van dit land te genieten, maar dan moet je wel het land vinden. Zo reden we in Wepener, het dorpje voor de grensovergang, waar nergens stond aangegeven waar de grensovergang was. Na het vragen van de weg, werden we door een soort modderbad, over een brug die erdoor kon als fietsbrug, richting de grens gestuurd.

Onderweg nog even rijden over een spoorwegovergang waar het onkruid hoger staat dan in je eigen achtertuin, het was het allemaal waard om uiteindelijk in Lesotho te komen. Er was al gewaarschuwd voor de slechte wegen. Nouja wegen, eigenlijk gewoon zandpaden, waarbij je de route ziet doordat er 10 auto’s voor je zijn gereden. Zo kwamen we tot de conclusie dat onze Toyota Corolla wel heel erg laag is en je eigenlijk een 4WD auto nodig hebt. Na zo’n 4 uur over een zandpad te hebben gereden, kwamen we dan eindelijk in de Malealea Lodge uit. Na het uitruimen van de auto, waar we inmiddels zo goed in zijn, konden we het gebied gaan verkennen. Zo is Malealea een soort gemeente dat uit 14 dorpen bestaat. Wil je een stuk grond, dan wijst de burgemeester je een plek aan waar je kunt gaan bouwen.

Al gelijk vanaf het begin was te zien dat Lesotho minder ontwikkeld is dan Zuid-Afrika. Zo worden de paarden en ezels nog als voertuigen gebruikt, lopen koeien een hele dag te grazen waar dan vader en/of zoon langs loopt met een stok/zweep en zorgt moeder voor het huishouden en de overige kinderen. Malealea zelf heeft geen stroom. De lodge waar we slapen heeft gelukkig wel een generator die van 17.30-21.30 aanstaat. Dat zijn dus de uren dat het fototoestel en de laptop opgeladen worden. De telefoon hoefde ik niet op te laden, bereik had ik er toch niet. Alleen al aan dat gegeven kun je merken dat je in een minder ontwikkeld land terecht bent gekomen.

De eerste dag in Malealea stond het pony trekken op de planning. ’s Morgens na het ontbijt stonden er 5 pony’s klaar. We zouden een rit tegemoet gaan van 5-6 uur. Mij werd natuurlijk de ondeugendste, wildste pony aangewezen. Na de eerste anderhalf uur door de bergen te hebben gelopen met de pony’s, kwamen we aan bij de bushmen paintings. Ik dacht dat we met de lokale bevolking elkaars gezichten gingen ‘beschilderen’, maar daar zat ik toch fout. Na 5 minuten bergafwaarts lopen kwamen we bij wandschilderingen aan van ongeveer 400 jaar oud. Had ik me daar even in vergist..

De volgende stop was bij een waterval. Doordat het regenseizoen in de zomer valt en het nu winter is, stond het waterniveau laag, waardoor de waterval ook minder spectaculair was. Nadat de lunch op was, waren we daar ook snel weg. Al met al zijn we die dag 5 ½ uur met de pony’s op pad geweest, lang genoeg dacht ik zo. Dit heb ik de volgende dag dan ook wel gemerkt aan mijn spieren.

De volgende dag gingen Rens en Yvette mountain biken. Aangezien Lisa en ik daar niet heel blij van worden, besloten wij om het dorp eens in te lopen. We wilden een basisschool gaan bekijken, maar doordat het vakantie was, ging dat niet. Er waren veel kinderen op pad. De een zat op een ezel, de andere liep met 5 koeien rond, weer iemand anders zat op een tractor. Zo kwamen Lisa en ik drie kinderen tegen met een kruiwagen. Ze wilden dat we foto’s van hen maakten. Zodoende raakten we aan de praat en bleek dat ze het avondeten gingen klaarmaken. We gingen met hen mee om het maïs fijn te malen. Daarna gingen we koken bij het gezin thuis. Ze woonden in een rond hutje. Hierin stond een eettafel met 4 stoelen, lagen er twee matrassen op elkaar en nog een kastje met bestek er servies. Buiten werd op het vuur het eten klaargemaakt. Voor mij heel gek om te zien hoe twee kinderen van 13 en een kind van 9 het avondeten voor 8 personen klaarmaken. Toen ik 13 was, wist ik net hoe ik een ei moest bakken. De moeder zat in het hutje daarnaast de was te doen, vader was op het land nieuw maïs planten en oma zat tussen de maïs hoop de bruikbare kolven maïs eruit te halen.

Nadat de maïspoeder was gekookt, was de sla/andijvie aan de beurt. Zo was na een uur koken ons middag- en avondeten klaar. Het eten dat ze hier klaarmaken, ook wel papa genoemd, eten ze als ontbijt, lunch en diner. Lisa en ik wilden naar huis gaan, maar dat was geen optie. Aangezien we het eten gekookt hadden, mochten we het ook mee eten. We mochten binnen gaan zitten, kregen een kommetje papa met twee lepels en mochten gaan eten. De drie kinderen zaten tegenover ons. Lisa en ik wilden gaan beginnen, maar dat kon natuurlijk niet voordat er eerst een gebed werd gedaan. De jongste van het stel was hardop aan het bidden, moeder kwam hiervoor nog uit het ‘washok’. Hierna konden we aan onze papa beginnen. Met 8 ogen werden Lisa en ik aangekeken hoe we het vonden. Ik vond het eten oprecht lekker. De sla/andijvie was iets te zout, maar dat mocht de pret niet drukken. Wel was ik het eten na 15 happen moe, maar om het nou te laten staan, was ook geen optie. Wegspoelen met water gelukkig wel.

Dit was tot nu toe het hoogtepunt van de reis. Lisa en ik liepen de drie kinderen met toeval tegen het lijf. Ze waren zo vriendelijk om ons te laten zien hoe het eten bereid wordt en mochten zelfs ook nog meehelpen koken en mee eten.

In eerste instantie dacht ik dat de bevolking in Lesotho heel arm was, maar inmiddels is dat standpunt veranderd. Lesotho is misschien wel een minder ontwikkeld land, maar dat wil niet per definitie zeggen dat ze ook armer zijn. Zo heeft het gezin waar we hebben gegeten misschien geen stroom, maar ze hadden wel koeien, varkens, ezels, paarden, honden en katten. Dit is iets waar je in Lesotho, of althans in Malealea, veel meer aan hebt. Het leven is nog een stuk agrarischer dan Zuid-Afrika. Voor mij voelde het alsof ik 100 jaar terug ging in de tijd.

Voor de volgende dagen staan Drakensberg, Port Shepstone en Durban op de planning, terug naar de verharde weg! Ik heb asfalt nog nooit zo gewaardeerd.

See you next time!