Grenzen verleggen

De laatste week is aangebroken. Voor deze week stonden Het Marekele National Park in Limpopo, Francistown en Maun in Botswana en de Victoria Waterfalls in Zimbabwe op het programma.

Na weer een paar uur in de auto te hebben gezeten, waren we aangekomen in het Marekele National Park. Het zoveelste national park, waarbij we nog steeds hoop hadden om het luipaard te zien. Ons verblijf bestond dit maal uit twee hutjes aan het meer. Juist ja, twee hutjes aan het meer, in een game reserve, waar de big five er vrij rondloopt en je de giraffen boven de bomen uit ziet steken. Zou je zeggen dat je heel wat angstkreten zou uitslaan. Echter lieten de beesten op zich wachten.

Om de kans op het spotten van het luipaard te vergroten, gingen we een safari doen. Een busje vol met Nederlanders trok door het park. Helaas waren wij, naar mijn idee, ook de enigste die door het park dwaalden. We hebben namelijk in de twee en een half uur dat we gereden hebben, maar liefst 2 olifanten gezien. Of liever gezegd, 1 ½, aangezien er alleen een vader en baby olifant te zien waren. Maar niet alleen de dieren bleven weg, ook de kennis van de ranger was ver te zoeken. Vroeg je naar het aantal neushoorns dat nog in het park over was, dan kreeg je doodleuk het antwoord: ‘Let’s say, there’s a lot.’ Op de vraag: ‘Waar zijn de dieren op dit moment?’, kreeg je te horen dat ze verstoppertje aan het spelen waren. Als ik het idee had dat de ranger wist waar hij over praatte, kon ik dat antwoord nog wel waarderen. Maar aangezien ik het idee had, dat hij er nog minder vanaf wist dan ik, was dat niet het antwoord waar ik op gehoopt had. Achteraf bleek dat de wind was gedraaid, waardoor de dieren zich niet meer in de open vlaktes vertoonden.

In de avond waren de meeste geluiden dan ook uit ons tentje te horen, aangezien we de alcohol toch maar een keer moesten opdrinken. De volgende ochtend werden we gewekt. Niet door een wekker, maar door een leeuw die aan de andere kant van het meer aan het brullen was. Het liedje ‘ik hoor je wel, maar ik zie je niet’, was dan ook heel toepasselijk.

Toen stond er een rit van 6 ½ uur voor de boeg. Van de provincie Limpopo vertrokken we naar Francistown in Botswana. Een nieuw land, een nieuw avontuur. De eerste 100 kilometer namen al 2 ½ uur rijden in beslag. Dit wordt voor je gevoel dubbel zo lang als je achteraf op de kaart leest dat je ook een geasfalteerde weg had kunnen nemen…
Anyway, eenmaal aangekomen in Botswana was het alleen nog maar naar ons verblijf rijden. Zo gepiept, dachten wij zo. Maar zoals je ‘m al voelt aankomen, ook dit duurde langer, niet door een grindweg, maar door de koeien, ezels, geiten, paarden, honden en zelfs giraffen die over de weg lopen. Na zowat 12 ½ uur in de auto te hebben gezeten, waren we dan eindelijk aangekomen op de plaats van bestemming. Zonder geld natuurlijk. Want zaterdag is in Botswana een rustdag, waardoor je met je Europese bankpas nergens terecht kan. Het afzetten gebeurd dan ook waar je zelf bij staat.

Na Francistown kwamen we aan op de volgende bestemming: de okavango delta in Maun. Aangezien onze net niet 4x4 auto het niet aankon om naar de delta te rijden, besloten we zelf maar rondjes te gaan rijden. Lisa en ik maken het natuurlijk weer mee. We wilden richting een basisschool gaan, maar kwamen uit bij een gevangenis. Het leek ons wel interessant om daar naar binnen te gaan, maar om problemen te voorkomen hebben we toch maar besloten om ons om te draaien. Aangezien we hier niet lang genoeg bleven om een groot activiteit te doen, hebben we de delta helaas niet bezocht.

En dan is de laatste dag in Botswana aangebroken. Met een rit van 8 uur voor de boeg, maakte ik me de borst al nat. Als we over een rit van 6,5 uur al 12 uur doen, kun je uitrekenen hoelang deze rit in beslag zou nemen. De wekker stond op maar liefst 4.15 uur. Het wordt steeds vroeger, al helemaal als je al vanaf 1.30 uur rond zit te koekeloeren. Volgens mij is mijn biologisch ritme in de vakantie helemaal omgedraaid. Gelukkig waren we wel 12 uur later op de plaats van bestemming: namelijk de Victoria Waterfalls in Zimbabwe, waarbij we de grens letterlijk zijn overgelopen.

De eerste dag in Zimbabwe hebben we geraft op de Zambezi rivier. Ik moet wel eerlijk toegeven, in het begin waren de zenuwen aardig aanwezig, aangezien ik van thuis te horen had gekregen dat er nogal graag krokodillen rondzwemmen in de rivier. Gelukkig kan ik nu, achteraf, vertellen dat ik het heb overleefd, zonder stoot of scheur.

De tweede dag zijn we naar de Victoria Waterfalls, ook wel de Vic Falls, gelopen. Natuurlijk niet te vroeg, aangezien er de avond van te voren nog de nodige biertjes genuttigd moesten worden met een Chinees, Duitser en Fransman. De Vic Falls waren heel mooi om te zien, zoals ik in mijn vorige blog al benoemde: prestigieus. Een waterval waarbij je letterlijk natgeregend wordt door het stuivende water. Ben ik even blij met mijn waterdichte wegwerpcamera van de Hema. Ik ben benieuwd hoe de foto’s eruit zien als ik ze laat printen.

En dan zit de vakantie erop. Met uiteindelijk 8301 kilometer op de teller en 33 dagen te hebben rondgetrokken door Zuid-Afrika, Lesotho, Swaziland, Botswana en Zimbabwe, kan ik zeggen dat we een beweeglijke vakantie hebben gehad. De laatste dag nog ‘even’ 15 uur reizen. Dan is het toch wel mooi om weer terug te zijn in het oude, vertrouwde Grabouw. Nog lekker een weekje genieten met alle lieve mensen om ons heen.

See you next time!