Uitstel van executie

De afgelopen dagen heb ik volop genoten van de tijd die ik nog heb hier in Grabouw.

Zaterdag zijn we voor de laatste keer uitgegaan in JT’s tot in de late uurtjes. Verder hebben we die week nog een aantal dingen van de bucket list kunnen afstrepen zoals kajakken met walvissen (maar aangezien dat we niet dichter bij mochten komen dan 300 meter en er ook een lichtelijke kater kwam opduiken, was dat niet zo’n groot succes) en liftende mensen meenemen. Vanaf maandag zijn we echt afscheid gaan nemen van de lieve mensen hier in Grabouw. De eerste collega doei gezegd, nog de laatste liedjes gezongen met de lieve kinderen van Kabouterland.. Toen kwam het wel heel dichtbij..

Woensdag zijn we nog met alle collega’s voor de laatste keer gaan uiteten. Met twee volle tafels hebben we 3 uur lang mogen genieten van een all-you-can-eat-restaurant. Daar maak je mij wel blij mee. Ook het laatste feestje werd die avond een feit. In eerste instantie naar de Bear&Barrel, maar die was helaas al gesloten. Ook de JT’s sloot een half uur later. Toen maar naar een vriend in de township gegaan, waar we nog tot half 6 ’s morgens biertjes hebben gedronken bij het vuur buiten. Een hele gezellige avond. Het enige wat een beetje jammer was, was dat de wekker 3 uur later al weer stond.

Donderdag 6 augustus is aangebroken.. De dag die ik zo lang heb willen uitstellen, maar die helaas niet meer uit te stellen viel. Afscheid nemen op Dennegeur, de laatste pauze nog met de leerlingen spelen/praten, het koffer inpakken, kleding, handdoeken en schoenen weggeven, Paddy, zijn familie en de lieve collega’s op Child Welfare een laatste knuffel geven, het stond allemaal nog op de planning. Allemaal uitgesteld tot op het laatste moment, tot op het moment dat het echt niet langer kon. Ik zal niet te veel in detail treden, maar ik kan wel zeggen dat er die dag veel tranen hebben gerold. Een uur later dan verwacht, reed ik met een dubbel gevoel Grabouw uit. Wetende dat ik de tijd die ik hier heb beleefd, niet meer terug zal krijgen. Een half jaar lang heb ik veel mooie dingen mogen meemaken, dingen die nu helaas alleen nog maar een herinnering zijn. Maar wel een hele mooie herinnering.

Het afgelopen half jaar heb ik veel geleerd over mezelf, de cultuur en de mensen in Zuid-Afrika. Zo zijn de standaarden in Nederland zo anders dan in Zuid-Afrika. Bij loadshedding gaat de stroom eraf, inclusief de stoplichten. De stopstreep doet dan zijn werk. Verschillende auto’s gezien die overbeladen zijn of dusdanig beschadigd dat je er in Nederland niet meer in zou durven rijden. Auto’s gezien waarvan de barst in de ruit nog bijna groter is dan de ruit zelf. Auto’s gezien waarvan de lichten het niet meer deden, waardoor de alarmlichten aangingen in het donker zodat de auto toch nog zichtbaar is.
Borden naast de snelweg die bleven staan door de zak zand die er op lag. Wegen die geen verlichting of ‘kattenogen’ hadden, geen markering, niets. Huisnummers van nummer 1051 tot 60069. Daken die blijven liggen door de stenen en banden die op het dak liggen. Spoorwegovergangen zonder slagbomen. Mannen, vrouwen en zelfs kinderen die naast een 120 km/h weg staan te liften. Het mag allemaal, of althans, het wordt gedoogd. En dat is nou precies wat Zuid-Afrika zo mooi maakt.

Daarnaast zijn de gevolgen van de apartheid nog altijd aanwezig. Zo mag er op school geen straf gegeven worden als corvee of strafwerk schrijven. Dit is gedwongen werk verrichten en wordt dus gezien als slavernij. In het schoolsysteem is in 1994, toen Nelson Mandela president werd, veel veranderd met betrekking tot het puntensysteem. Het is zo dat de ‘black’ personen een 5 kunnen halen om een examen te halen, ‘coloured’ personen een 6 en ‘blanken’ moeten een 8 halen om een examen te halen. Dit werd ingevoerd om de ‘black’ en ‘coloured’ personen een kans te geven die ze nooit hebben gehad. Nu, 21 jaar later na het einde van de apartheid, geldt dit puntensysteem nog steeds. Tijdens de reis die ik heb gemaakt, heb ik dit te horen gekregen van een persoon die wilde gaan studeren. Hij gaf duidelijk aan dat het systeem voor hem klonk als ‘apartheid in reverse’.

Hierdoor ontstaan er veel scheve verhoudingen op de werkvloer, maar ook in de regering zelf. Zo hoorde ik tijdens mijn reis, toen ik in gesprek was met een Zuid-Afrikaan, dat de minister van waterstaat uitleg gaf over het laagste waterpeil in 22 jaar. Blijkbaar vond zij het een goede opmerking om de blanken, die vroeger de dammen hadden aangelegd, de schuld te geven van het lage waterpeil. Haar opmerking luidde als volgt: ‘Doordat de blanken vroeger de dammen zo breed hebben gebouwd, is het waterpeil nu heel laag. Als ze de dammen smaller hadden gebouwd, was het waterpeil hoger geweest.’ Als je zo’n opmerking plaatst terwijl je de minister van waterstaat bent, dan heb je naar mijn mening geen flauw idee waar je over praat en heb je de basisschool zelfs niet afgemaakt.

Ondanks een niet helemaal kloppende regering en de armoede die ik in Zuid-Afrika, en voornamelijk Grabouw, heb gezien, blijf ik het mooi vinden hoe de mensen naar het leven kijken. Ze plukken de dag, maken van iedere dag het beste, hebben geen haast, alles wat vandaag kan, kan morgen ook, zien het positieve van alles in, blijven de hoop houden en hebben steun aan elkaar als familie. Dit is wat hen zo sterk maakt en waar ik veel respect voor heb.

Mijn avontuur in Zuid-Afrika is inmiddels helaas afgelopen. Na een goede reis en een welkom-thuis feest, kan ik mijn leven in Nederland weer vervolgen. Ik heb met volle teugen genoten van alles wat ik de afgelopen 6 maanden heb meegemaakt. Deze ervaring zal ik nooit vergeten en zal me de rest van mijn leven bijblijven.

Voor nu is het:
See you next time!
In levende lijve en ongetwijfeld vaker dan het afgelopen half jaar.